Άγιος Σιλουανός: Πώς μπορεί κάποιος να είναι πάντα ειρηνικός στην ψυχή

Η ειρήνη
Όλοι επιθυμούν την ειρήνη, μα δεν ξέρουν πώς να την αποκτήσουν. Ο Μέγας Παΐσιος κυριεύθηκε από θυμό και παρακάλεσε τον Κύριο να τον ελευθερώση από αυτό το πάθος. Ο Κύριος εμφανίστηκε σ’ αυτόν και του είπε:
«Παΐσιε, αν θέλης να μην οργίζεσαι, μην επιθυμής τίποτε, μη κρίνης και μη μισήσης κανένα και θα έχης την ειρήνη».
Έτσι κάθε άνθρωπος που κάνει το θέλημά του να υποχωρή έναντι του Θεού και των ανθρώπων, θα είναι πάντα ειρηνικός στην ψυχή. Όποιος όμως αγαπά να κάνη το θέλημά του, αυτός δεν θάχη ειρήνη.
Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού υποφέρει εύκολα κάθε θλίψη και κάθε ασθένεια· γιατί τον καιρό της ασθένειας παραμένει στη θέα του Θεού και προσεύχεται: «Κύριε, Συ βλέπεις την ασθένειά μου. Εσύ ξέρεις πόσο αμαρτωλός και αδύνατος είμαι· βοήθησέ με να υπομένω και να ευχαριστώ την αγαθότητά Σου». Και ο Κύριος ανακουφίζει τον πόνο και η ψυχή αισθάνεται την εγγύτητα του Θεού και μένει κοντά στον Θεό γεμάτη χαρά και ευγνωμοσύνη.
Αν υποστής καμιάν αποτυχία, σκέψου: «Ο Κύριος βλέπει την καρδιά μου και αν είναι θέλημά Του, όλα θα είναι για το καλό το δικό μου και των άλλων». Έτσι η ψυχή σου θα έχη πάντα ειρήνη. Αλλ’ αν αρχίζη κανείς να παραπονήται: αυτό δεν είναι καλό, εκείνο δεν είναι όπως πρέπει, τότε ποτέ στην ψυχή του δεν θα υπάρχη ειρήνη, έστω κι αν νηστεύη και προσεύχεται πολύ.
Οι Απόστολοι είχαν παραδοθή ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού. Μονάχα έτσι διαφυλάσσεται η ειρήνη. Το ίδιο κι όλοι οι μεγάλοι Άγιοι υπέμειναν όλες τις θλίψεις παραδομένοι στο θέλημα του Θεού.
Ο Κύριος μας αγαπά κι έτσι μπορούμε να μη φοβώμαστε τίποτε, εκτός από την αμαρτία· γιατί εξαιτίας της αμαρτίας χάνεται η χάρη και χωρίς τη χάρη του Θεού ο εχθρός παρασύρει την ψυχή, όπως παρασύρει ο άνεμος τα ξερά φύλλα ή τον καπνό.
Πρέπει να θυμώμαστε σταθερά πως οι εχθροί έπεσαν από υπερηφάνεια και προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας σπρώξουν στην ίδια πλάνη – και εξαπάτησαν πολλούς.
Ο Κύριος όμως είπε: «Μάθετε απ’ εμού την πραότητα και την ταπείνωσιν και ευρήσετε ανάπαυσιν εις τας ψυχάς υμών».
«Ω Ελεήμων Κύριε, δώσε μας την ειρήνη Σου, όπως έδωσες ειρήνη στους Αγίους Αποστόλους: Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν».
«Κύριε, δώσε ν’ απολαύσωμε και μεις την ειρήνη Σου. Οι Άγιοι Απόστολοι έλαβαν την ειρήνη Σου και την σκόρπισαν σ’ όλο τον κόσμο κι ενώ έσωζαν τον λαό δεν έχασαν την ειρήνη του Κυρίου και αυτή δεν ελαττώθηκε μέσα τους».
Δοξασμένος νάναι ο Κύριος, γιατί μας αγαπά και μας δίνει την ειρήνη Του και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης τιμάται στις 24 Σεπτεμβρίου.

Απόσπασμα από το βιβλίο, ο του Αρχιμανδρίτου (νυν οσίου) Σωφρονίου, «Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», έκδοση Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας.
https://istologio.org/

ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΤΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ

Εάν μου συμβεί να μακροθυμήσω σε κάτι και υψηλοφρονεί ο λογισμός, τι πρέπει τότε να σκέπτομαι;
Απόκριση: Σου είπα ήδη, ότι, εάν σου συμβεί να κάνεις οποιοδήποτε αγαθό, οφείλεις να γνωρίζεις ότι αυτή η δωρεά είναι του Θεού, προερχόμενη από την αγαθότητα του• διότι όλους τους ελεεί. Και πρόσεχε τον εαυτό σου, μήπως εξαιτίας της ασθενείας σου χάσεις το έλεος που σου παρέχει αυτός, πράγμα που γίνεται σε όλους τους αμαρτωλούς.
Εάν λοιπόν αυτός το έδωσε καλώς, εσύ να μη το χάσεις κακώς. Και ο τρόπος της απώλειας του πράγματος είναι αυτός• το να επαινέσεις τον εαυτό σου που μακροθύμησε και να ξεχάσεις το Θεό που σε ευεργέτησε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προξενείς και κατάκριση στον εαυτό σου, τολμώντας ν’ αποδώσεις αυτό στον εαυτό σου, ενώ μάλλον πρέπει να αναπέμπεις την ευχαριστία στον φιλάνθρωπο Θεό. Διότι ο Απόστολος λέγει• «τι έχεις λοιπόν που δεν το έλαβες; και εάν το έλαβες, γιατί καυχιέσαι σαν να μη το έλαβες;».
Λέγε λοιπόν στο λογισμό που σε επαινεί για οποιοδήποτε πράγμα, ότι αυτοί που πλέουν στη θάλασσα, κι αν ακόμα τους συμβεί να βρουν γαλήνη, βρίσκονται ακόμα στο πέλαγος και προσδοκούν την τρικυμία και τον κίνδυνο και το ναυάγιο, και καθόλου δεν τους ωφέλησε η πρός στιγμή γαλήνη. Διότι τότε και μόνο έχουν την ασφάλεια, όταν φθάσουν μέσα στο λιμάνι• πολλοί μάλιστα ναυάγησαν και σ’ αυτό ακόμα το στόμιο του.
Έτσι λοιπόν και ο αμαρτωλός, εφόσον βρίσκεται μέσα στον κόσμο, οφείλει να τρέμει πάντοτε το ναυάγιο. Να μη πλανηθείς λοιπόν ποτέ να πιστέψεις στο λογισμό που σε επαινεί για κάποιο καλό πράγμα• διότι το καλό είναι του Θεού και δεν μπορούμε να πάρουμε θάρρος ότι θα παραμένει μαζί μας εξ’ αιτίας της αμέλειας μας. Πώς λοιπόν θα τολμήσουμε να υψηλοφρονήσουμε;

(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Β, σελ.325-327
https://proskynitis.blogspot.com/

Το πάθος της αυτοπεποίθησης

Γράφει ο π. Γεώργιος Λέκκας
Ό,τι κυρίως μάς χωρίζει από τον Χριστό είναι η αυτοπεποίθησή μας. Η αυτοπεποίθηση είναι το κύριο χαρακτηριστικό του Φαρισαίου και η αγάπη του για τον πλούτο εξηγείται από το γεγονός ότι ο πλούτος αυξάνει κι άλλο την αυτοπεποίθησή του.
Ο Φαρισαίος μπορεί να δαπανά κλάσμα της περιουσίας του για τους φτωχούς, προσέχει όμως να διατηρεί πάντα για τον εαυτό του το μεγαλύτερο κομμάτι των εισοδημάτων του, ώστε να μην μπει ποτέ σε κίνδυνο ούτε η περιουσία του ούτε κυρίως η αυτοπεποίθηση που ίδιος αντλεί από αυτήν.
Με το να τηρεί το γράμμα του Νόμου, ο Φαρισαίος θεωρεί ότι δικαιούται την Αιώνια Ζωή. Η αυτοπεποίθησή του είναι τέτοια που του επιτρέπει να πιστεύει ότι με τις πράξεις του μπορεί σχεδόν να την αγοράσει. Η σχέση του με τον Θεό έχει γίνει έτσι εντελώς απρόσωπη γιατί την έχει υποκαταστήσει με την εκπλήρωση του Νόμου.
Ο Νόμος τού δόθηκε για να μπορεί να ελέγχει την συνείδησή του κι αυτός τον χρησιμοποιεί για να μπορεί να την ησυχάζει. Ο Νόμος τού δόθηκε για να τον προετοιμάσει για τον Χριστό, ο Φαρισαίος όμως προτιμά τον Νόμο από τον Χριστό, τηρεί τον Νόμο και σταυρώνει τον Χριστό.
Για τον Φαρισαίο είναι εύκολο να διαχειρισθεί τον Νόμο, ώστε με πρόφαση τον Νόμο να αυξάνεται όλο και περισσότερο η δύναμή του. Όταν όμως ο Φαρισαίος αναγκασθεί να έρθει αντιμέτωπος με την Θεία Ταπείνωση του Παντοδύναμου Θεού, που διεκδικεί ολόκληρο τον άνθρωπο ώστε να μπορέσει να τον ανακαινίσει, τότε ο Φαρισαίος αντιλαμβάνεται τον Θεό ως απειλή και βιάζεται να Τον θανατώσει.
Ο Φαρισαίος, όπως άλλωστε ο πνευματικός πατέρας του που είναι ο Διάβολος, βλέπει την Αγάπη του Θεού ως αδυναμία και προτιμά την δικιά του βασιλεία από την Βασιλεία των Ουρανών.  Ο Φαρισαίος αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο που αρνείται τον Χριστό ως Σωτήρα του κι επαναλαμβάνει, έτσι, την πτώση του Αδάμ που πίστεψε πως μπορούσε να γίνει θεός χωρίς τον Θεό.
Ο πλούσιος φαρισαίος που μπήκε σε διάλογο με τον Χριστό για την Αιώνια Ζωή διακινδύνευσε την επίγεια εξουσία του. Μπαίνοντας σε διάλογο με Ζωντανό Θεό πρέπει να είσαι έτοιμος να τα χάσεις όλα, αν θέλεις την Αιώνια Ζωή μαζί Του. Ο Χριστός θέλει να μάς τα ξαναδώσει όλα, αλλά για να μπορέσει να το κάνει πρέπει εμείς πρώτα να του παραδοθούμε εξολοκλήρου.
Τα πάθη που δεν μπορούμε μόνοι μας να υπερνικήσουμε είναι η μεγάλη μας ευκαιρία να στραφούμε στον Χριστό με «μεγάλα δάκρυα» ώστε να μπορέσει Αυτός να μάς λυτρώσει. Το πάθος του πλούτου που επισημαίνει ο Χριστός στον πλούσιο φαρισαίο είναι δίκοπο μαχαίρι. Ή που θα απελπιστεί και θα φύγει για πάντα μακριά από τον Χριστό ή που θα πέσει στα γόνατα και θα Του ζητήσει να τον θεραπεύσει από αυτό το πάθος.
Μπαίνοντας σε διάλογο με τον ζωντανό Θεό που είναι ο Χριστός είναι μοιραίο η αυτοπεποίθησή μας, όπως αυτή του πλούσιου φαρισαίου, να γίνει χίλια κομμάτια, τότε όμως είναι η ευκαιρία της ζωής μας να αποκτήσουμε τέτοια σχέση με τον Χριστό ώστε Αυτός να ζει πλέον μέσα μας κι εμείς να είμαστε ένα πλέον μαζί Του.

Κυριακή ΙΓ΄Λουκά, 24.11.24.
http://www.nyxthimeron.com/

Μικρές μαρτυρίες πίστης

«Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω· ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω» (Γαλ. 6, 17)
«Στὸ ἑξῆς κανένας ἂς μὴ μοῦ δημιουργεῖ προβλήματα. Ἀρκετὰ ἔχω πάθει γιὰ τὸν Ἰησοῦ, ὅπως δείχνουν τὰ σημάδια στὸ σῶμα μου». 
Οι άγιοι της Εκκλησίας μας υφίστανται κόπους και δυσκολίες για την αγάπη του Χριστού. Όπως και στην κατά κόσμον ζωή μας οι άνθρωποι, όταν είμαστε αποφασισμένοι να προκόψουμε, καλούμαστε να εργαστούμε, να κοπιάσουμε, και όχι μόνο για να επιβιώσουμε, αλλά και για να χτίσουμε και να συντηρήσουμε σχέσεις, όπως η φιλία και η οικογένεια, έτσι και στην πνευματική μας ζωή και κατάσταση, η σχέση με τον Θεό δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς κόπο και μαρτυρία, που, κάποτε, γίνεται μαρτύριο. Ο κόπος είναι και σωματικός και πνευματικός. Η νηστεία, η προσευχή, η μελέτη του Ευαγγελίου, η προσφορά στον συνάνθρωπο δεν έρχονται άνευ κόπου. Δεν είναι μόνο η εντολή του Θεού στον άνθρωπο ότι κλήθηκε να εργάζεται και να φυλάσσει τον κόσμο τούτο, ή η δήλωσή Του ότι με τον ιδρώτα του προσώπου του ο άνθρωπος θα τρώγει το ψωμί του. Είναι και ότι τίποτα δεν πρέπει να μας δίδεται δωρεάν, διότι δεν το εκτιμούμε. Είναι η ελευθερία μας, την οποία καλούμαστε να τη χρησιμοποιήσουμε, για να δείξουμε ότι εκτιμούμε τα όσα ο Θεός έκανε για μας, από τη δημιουργία μας, μέχρι την αναδημιουργία μας με τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο, αλλά και την ένταξή μας στην Εκκλησία μας, ώστε να μη νιώθουμε ότι δικαιούμαστε χωρίς να αντιπροσφέρουμε.
            Είναι συγκλονιστικός ο λόγος του αποστόλου Παύλου στους Γαλάτες. Απαντώντας στην κριτική διαφόρων σχετικά με το αν πρέπει να μιλά εκ μέρους του Χριστού και των αποστόλων, όπως επίσης και στις ψευδείς διδασκαλίες διάφορων χριστιανών εξ Ιουδαίων, οι οποίοι ζητούν την επιστροφή στα ιουδαϊκά έθιμα, ο Παύλος ξεκαθαρίζει ότι ο ίδιος ο Χριστός του ανέθεσε το έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων, όπως και στους άλλους μαθητές, κατά την μεταστροφή του στην πορεία προς Δαμασκό, ενώ ήδη έχει υποστεί μαρτύρια και δοκιμασίες για την πίστη, τα σημάδια των οποίων είναι εμφανή στο σώμα του. Η ζωή του Παύλου είναι ζωή σταυρική και γι’ αυτό για το μόνο που καυχιέται είναι για τον Σταυρό του Χριστού.
            Ποιος από μας μπορεί εύκολα να καυχηθεί ότι έχει υποστεί μαρτύρια για τον Χριστό, ότι το σώμα του φέρει σημάδια της κακίας, της απόρριψης, της περιφρόνησης των ανθρώπων; Μόνο οι μάρτυρες της πίστης μας και οι άγιοι. Αλλά και το μαρτύριο της συνειδήσεως, το οποίο περιλαμβάνει σημάδια εμπαιγμού, περιφρόνησης, άρνησης, απόρριψης, περιθωριοποίησης, όπως επίσης και κόπους πνευματικούς, την απάρνηση του κόσμου, τη νηστεία, την αγρυπνία, την προσευχή, τη φιλοξενία, τη διακονία του πλησίον, τους πειρασμούς των δαιμόνων, αλλά και την εσωτερική σύγκρουση με τους λογισμούς του εαυτού, δεν το έχουμε οι περισσότεροι ή δεν το έχουμε σε σημαντικό βαθμό, καθότι οι βιοτικές μέριμνες μάς συμπνίγουν.
            Κι όμως, χρειάζεται να επιμείνουμε. Σε μια εποχή, στην οποία πολλοί χριστιανοί έχουμε την αίσθηση ότι ο Θεός μάς χρωστά, ότι θα τα έχουμε όλα στο πιάτο μας επειδή πιστεύουμε, ότι μπορούμε εκ του ασφαλούς και άνευ κόπου να είμαστε «εντάξει» έναντι της πίστεως και της αληθείας, ο αποστολικός λόγος μάς υπενθυμίζει ότι ο δρόμος είναι μακρύς, εάν θέλουμε η σχέση μας με τον Θεό να είναι αυθεντικά αγαπητική. Στον έρωτα ο άνθρωπος δίνει. Κουράζεται. Αποδεικνύει την αγάπη του. Αυτή είναι και η σχέση μας με τον Θεό. Σχέση ερωτικής αγάπης, διότι πρώτα Εκείνος μας αγάπησε και μας αγαπά, φτάνοντας μέχρι τον Σταυρό, για να μπορούμε να κοινωνούμε μαζί του την αλήθεια και την αιωνιότητα.
            Λίγος, έστω, κόπος χρειάζεται. Η νηστεία, η προσευχή, ο εκκλησιασμός, ο αγώνας μας έναντι των λογισμών και των πειρασμών, η άρση του σταυρού μας, η μετοχή μας στην εκκλησιαστική ζωή, αποτελούν σημάδια μαρτυρίας για την αγάπη του Χριστού, όπως επίσης και η απόφασή μας να μην υπολογίσουμε το εκκοσμικευμένο πνεύμα και να προχωρήσουμε στον αγώνα για τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, στον αγώνα της αγάπης, της αντίστασης, της αληθείας. Ας είναι οι πρεσβείες των Αγίων οι βοηθοί μας στον δρόμο αυτό, όπως επίσης και η μετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας το εχέγγυο ότι ακολουθούμε την οδό που σώζει.

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
24 Νοεμβρίου 2024, Κυριακή ΙΓ’ Λουκά
http://www.nyxthimeron.com/

Το δέσιμο

π. Δημητρίου Μπόκου
Ένας πλούσιος νεανίσκος, στο άκουσμα της προτροπής του Χριστού να απαρνηθεί τα πλούτη του, να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να τα μοιράσει στους φτωχούς και μετά να ακολουθήσει τον Χριστό, «περίλυπος εγένετο· ην γαρ πλούσιος σφόδρα». Βλέποντας ο Χριστός τη μεγάλη στενοχώρια του νεαρού, επισήμανε στους ακροατές του ότι είναι πιο εύκολο να περάσει καμήλα από τρύπα βελόνας, παρά να μπει πλούσιος στη Βασιλεία του Θεού (Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά). 
Τρομερή η κουβέντα του Χριστού! Οι ακροατές του εξεπλάγησαν. Ποιος είναι δυνατόν να σωθεί; είπαν. Φαίνεται μεν αδύνατο αυτό σε σας, είπε ο Χριστός, μα ο Θεός μπορεί να μεταβάλει τα πράγματα. Μπορεί να αλλάξει το φρόνημα και των πλουσίων ακόμα. Γιατί το πρόβλημα δεν τοποθετείται από τον Χριστό ακριβώς στον πλούτο, αλλά στη φοβερή υποδούλωση της ψυχής από την επιθυμία απόκτησής του και κατοχής του. Η επιθυμία αυτή καταργεί το όριο μεταξύ του σωστού και του λάθους, το άριστο μέτρο που οφείλει να έχει σε όλα ο άνθρωπος.
Συνήθως ο Χριστιανός πλούσιος ξεγελάει τον εαυτό του, λέγοντας ότι θέλει πολλά λεφτά, για να μπορεί να βοηθάει τάχα περισσότερο τους φτωχούς. Κάνοντας μερικές φιλανθρωπίες, επαναπαύεται. Αποκοιμίζει έτσι τη συνείδησή του, δικαιολογεί το πάθος του για απεριόριστη απόκτηση αγαθών, «αεί προσλαμβάνειν ζητών. Τοιαύτη γαρ η του πλουτείν νόσος», το να μην έχει όριο στο να ζητάει περισσότερα. 
Όχι ο πλούτος, αλλά το πάθος για πλούτο είναι που καταστρέφει τον άνθρωπο και μαστίζει εξ ίσου πλούσιους και φτωχούς. Η προσκόλληση στην επιθυμία αυτή δεν είναι μόνο εμπόδιο για τη Βασιλεία του Θεού, αλλά κάνει τεράστια ζημιά και στην επίγεια ζωή. Ο άνθρωπος, ζητώντας απεγνωσμένα όλο και περισσότερα, δεν εργάζεται, αλλά δουλεύει. Η εργασία έγινε δουλεία (δουλειά), σκλαβιά. Δεν εργάζεται για να ζει, αλλά ζει για να δουλεύει. Πιάνει και δεύτερη δουλειά κ. λ. π., μην αφήνοντας στον εαυτό του ούτε ελάχιστο χρόνο για να ζήσει. Γι’ αυτό και «πλούτον νόμιζε γνήσιον και βέβαιον την ολιγόδειαν». Η ολιγάρκεια είναι ο σωστός και σίγουρος πλούτος. Όχι το να έχεις πολλά, αλλά το να μη χρειάζεσαι πολλά (αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος, PG 35, 780C. 37, 388Α). 
Το τέλειο παράδειγμα είναι οι μοναχοί. Αποτάσσονται τα του κόσμου, ακολουθούν την ακτημοσύνη. Λέει όμως ο αββάς Δωρόθεος, ότι και αυτό ακόμα δεν φτάνει. Αφήνοντας ό,τι είχαν στον κόσμο, γονείς, χρήματα, κτήματα, δουλειές, δοσοληψίες, κάνουν τον κόσμο να σταυρωθεί, να είναι νεκρός, να μην υπάρχει γι’ αυτούς. «Εμοί κόσμος εσταύρωται» (Γαλ. 6, 14). 
Απομένει όμως να σταυρωθούν και αυτοί για τον κόσμο. Να νεκρώσουν κι αυτοί μέσα τους κάθε επιθυμία γι’ αυτά που άφησαν πίσω τους. «Εμείς φανήκαμε ότι σταυρώσαμε τον κόσμο μέσα μας, ότι εγκαταλείψαμε τα κοσμικά πράγματα. Και ήρθαμε στο μοναστήρι, αλλά τους εαυτούς μας δεν θέλουμε να τους σταυρώσουμε για τον κόσμο, γιατί έχουμε την επιθυμία του, είμαστε δεμένοι με εμπάθεια μαζί του, αγωνιζόμαστε για τη δόξα του, για φαγητά και ρούχα… Ενώ αφήσαμε τα μεγάλα και πολύτιμα που είχαμε, τρέφουμε εδώ με μερικά τιποτένια πράγματα τις επιθυμίες μας» (Αββά Δωροθέου, Α΄ Διδασκαλία (Περί αποταγής), 13-14. 
Το δέσιμο λοιπόν, η προσκόλληση στο καθετί, μεγάλο ή μικρό, κάνει όλη τη ζημιά. 

http://www.nyxthimeron.com/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΛΟΥΚΑ

«Τά ἀδύνατα παρ᾽ ἀν­θρώποις δυνα­τά παρά τῷ Θεῷ ἐστι» (Λουκ. 18.27).
Τό θέμα τῆς δυνάμεως τοῦ ἀν­θρώ­που καί τοῦ Θεοῦ θέτει ὁ Χρι­στός στή σημερινή εὐαγγε­λι­κή περικοπή. Ἡ συζή­τη­ση ξεκινᾶ ἀπό τήν ἀποτυχία τοῦ εὐσεβοῦς ἐκεί­νου πλουσίου, ὁ ὁ­ποῖος πλησίασε τόν Χρι­­στό γιά νά τόν ρω­τή­­σει πῶς μπορεῖ νά κλη­ρονομήσει τήν αἰώ­νια ζωή. Καί ἐνῶ τόν δια­βε­βαίωσε ὅτι τηρεῖ σέ ὅλη του τή ζωή τίς ἐντολές τοῦ θείου νό­μου, δυσκο­λεύ­θηκε νά συμ­μορφωθεῖ μέ τήν τε­λευταία πού τοῦ ὑπέ­δει­ξε ὁ Χρι­στός, νά πω­λήσει δηλαδή τά ὑπάρ­χοντά του καί νά τόν ἀκολουθήσει, καί «ἀ­πῆλ­θε λυπούμενος».
Ἡ περίπτωση τοῦ πλουσίου τοῦ ση­με­ρινοῦ εὐαγγελίου, ἑνός ἀν­θρώ­που ὁ ὁποῖος θά εἶχε ὑποβληθεῖ καί σέ πολλές θυ­σίες προκειμένου νά ἐφαρμόσει στή ζωή του τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, μᾶς δείχνει πόσο δύ­σκο­λο τε­λικά εἶναι νά ἐπιτύχει ὁ ἄν­θρω­πος τή σωτηρία του· τόσο δύ­σκο­λο, ὥστε νά φαίνεται εὐκο­λό­τερο, ὅπως λέγει ὁ Χρι­στός, νά πε­ράσει ἕνα χονδρό σχοινί ἀπό τήν τρύπα μιᾶς βελόνας, πα­­ρά νά εἰσέλ­θει ἕνας πλούσιος στή βασι­λεία τοῦ Θεοῦ.
Βεβαίως τή δυσκολία αὐτή δέν τήν ἀντιμε­τω­πίζουν μόνο οἱ πλού­σιοι, ὥστε ὅλοι οἱ ὑπό­λοι­ποι νά μποροῦμε νά εἴ­μα­στε ἥσυχοι ὅτι δέν θά ἔχουμε τέτοια προ­βλή­ματα. Ἁπλῶς ὁ Χρι­στός χρησιμοποιεῖ τήν πε­ρ­ί­πτωση τοῦ πλου­σίου γιά νά μᾶς δείξει πόσο μερικές φορές πράγ­μα­τα ἁπλά καί ἀσή­μαντα μποροῦν νά μᾶς στε­ρή­σουν τήν αἰώ­νια ζωή. Ὁ Χριστός θέλει νά μᾶς διδάξει μέ τό σημερινό εὐαγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα ὅτι κάθε τι τό ὁποῖο μᾶς κρατᾶ δε­σμίους του, κάθε τι τό ὁποῖο δέν μποροῦμε ἤ δέν θέλουμε νά στερη­θοῦμε ἤ νά ἀπαρ­νη­θοῦ­με, εἶναι δυνατόν νά γίνει ἐμ­πό­διο γιά νά εἰσέλθου­με στή βασι­λεία τῶν οὐ­ρανῶν.
Καί τό ἐρώ­τη­μα πού τί­­θεται εἶναι τί μπο­ροῦ­με νά κά­νου­­με.
 Ἀσφαλῶς καί δέν θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμα τοῦ πλου­σίου, πού λυπή­θηκε, βέ­βαια, ἀλλά δέν ἔκανε τίποτε. Ἀπο­μα­κρύν­θηκε ἀπό τόν Χρι­στό καί συγχρόνως ἀ­πο­­­μακρύνθηκε καί ἀπό τή σωτηρία του καί τήν αἰώνια ζωή πού ἤλ­πιζε ὅτι θά κληρονο­μοῦ­σε.
Δέν θά πρέπει ὅμως καί νά ἀπο­γοητευόμεθα, νο­μί­ζο­ντας ὅτι εἶναι ἀδύνα­το νά κερδίσουμε τή βα­σι­λεία τῶν οὐ­ρα­νῶν, γιατί ὅσα εἶναι ἀδύνατα γιά τούς ἀν­θρώ­πους ὁ Θεός ἔχει τή δύναμη νά τά πραγμα­το­ποιήσει. Καί σέ αὐτή τή δύναμη τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ἐλ­πίζουμε καί νά στηριζόμεθα καί ἐμεῖς. Ὄχι γιά νά μήν προ­σπα­θοῦμε καί γιά νά μήν κάνουμε τό καθῆ­κον μας, ἀλλά γιά νά μήν ἀπελπιζόμεθα. Διότι, ἐάν δέν προσπαθοῦμε, ὁ Θε­ός δέν θά μᾶς βοηθήσει, ὅπως δέν βοήθησε ὁ Χριστός καί τόν πλού­σιο τῆς σημερινῆς εὐαγ­γελικῆς περι­κο­πῆς, πού δέν θέ­λη­σε νά ἀναλά­βει τό μέρος τῆς εὐθύ­νης πού τοῦ ἀναλο­γοῦσε γιά τή σωτηρία του.
Πρέπει, λοιπόν, νά ἐλ­πίζουμε καί νά ἐμ­πι­στευ­όμεθα τόν Θεό, ἐκ­πληρώνοντας ἐκ πα­ραλ­­­λήλου τό χρέος μας, ἀλλά καί νά ζητοῦμε τή βοήθειά του, ἀποδεχόμενοι τήν ἀδυ­ναμία μας νά ἐπιτύ­χου­με μόνοι μας καί χωρίς τή δική του βοή­θεια τόν σκοπό μας.
Ὑπό αὐτές τίς δύο προ­ϋποθέσεις ἐνεργεῖ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας. Καί αὐτές πρέπει νά ἔχουμε πάντοτε ὑπόψη μας, ὅταν ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά ἐπέμβει στή ζωή μας. Ὁ Θεός μπορεῖ πράγματι νά κάνει τά πάντα, ἀλλά δέν θέλει νά ἀκυρώσει μέ τή δύ­ναμή του τή δική μας προσπάθεια, οὔτε βε­βαί­­ως νά περιορίσει τήν ἐλευθερία μας. Ὁ Θεός ἐπεμβαίνει μέ τή δύνα­μή του, ὅταν δια­πιστώ­σει πώς ἔχου­με κάνει ἐμεῖς ὅ,τι ἦταν ἀνθρω­πίνως δυ­να­τό καί ἔχουμε συνειδητο­ποιή­σει τά πε­περασμέ­να ὅρια τῶν δυνατοτή­των μας.
Ἔχοντας, λοιπόν, αὐ­τά ὑπόψη μας, ἄς ζοῦμε τή ζωή μας σύμφωνα μέ τίς ἐν­τολές τοῦ Θεοῦ καί ἄς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στή δύναμη τοῦ Θεοῦ, πού μπορεῖ νά ἀνα­πλη­ρώσει τίς ἐλλείψεις καί νά πραγμα­τοποιή­σει ὅσα ἐμεῖς δέν μπο­ροῦμε νά κάνουμε, ἐφό­σον εἶναι γιά τό συμ­φέρον τῆς ψυχῆς μας, εἴτε αὐτά ἀφοροῦν τή ζωή μας ἐδῶ στή γῆ εἴτε ἀφο­ροῦν τή μέλ­λου­σα ζωή μας, καί ὁ Θεός δέν θά μᾶς ἐγ­κα­ταλείψει.
 
 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων
http://imverias.blogspot.com/

Άγιος Κλήμης Ρώμης, ο μεγάλος Αποστολικός Πατέρας

Του ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου – Καθηγητού 
Μια κατηγορία Πατέρων της Εκκλησίας μας ονομάζονται «Αποστολικοί». Πρόκειται για τους μαθητές και διαδόχους των Αγίων Αποστόλων, οι οποίοι παρέλαβαν την αγία μας πίστη από αυτούς. Ένας από αυτούς, υπήρξε ο άγιος Κλήμης, ο Ιερομάρτυρας και τρίτος Επίσκοπος Ρώμης.
       Καταγόταν από τη Ρώμη και έζησε στα τέλη του 1ου μ. Χ. αιώνα και έδρασε στα χρόνια που βασίλευσαν οι αυτοκράτορες:  Δομετιανός (81-96),  Νέρβας (96-98) και Τραϊανός (98-117). Είχε κατά την παράδοση βασιλική καταγωγή. Οι γονείς του ονομαζόταν Φαύστος και Ματθιδία. Χάρις στην ευγενή καταγωγή του και την οικονομική άνεση της οικογένειάς του έκαμε λαμπρές σπουδές. Έμαθε την ελληνική γλώσσα, γενόμενος έτσι και κοινωνός της ελληνικής παιδείας και φιλοσοφίας. Μάλιστα η πολυμάθειά του και η φιλοσοφική του κατάρτιση είναι έκδηλη στα συγγράμματά του.
       Δε γνωρίζουμε λεπτομέρειες από την νεανική του ζωή. Μας διασώθηκε μόνο το τραγικό γεγονός, ενός ναυαγίου, όπου ο Κλήμης διασώθηκε θαυματουργικά. Μετά από αυτό γνωρίστηκε με Χριστιανούς της Ρώμης, κατηχήθηκε και βαπτίστηκε Χριστιανός. Αναδείχτηκε δε σημαίνον μέλος της Εκκλησίας της Ρώμης, ο οποίος κήρυσσε με παρρησία και σοφία τις αρχές και τις διδασκαλίες της νέας πίστης. 
      Το 91 μ. Χ., με την απαίτηση των ρωμαίων Χριστιανών, αναδείχτηκε τρίτος επίσκοπος της Ρώμης. Για την ιστορία αναφέρουμε πως πρώτος επίσκοπος αναφέρεται ο Λίνος και δεύτερος ο Ανέγκλητος. Αποδείχτηκε δε ως ένας από τους σπουδαιότερους επισκόπους της αρχαίας Εκκλησίας, τον οποίο διέκρινε το ήθος του, η βαθιά πίστη του στο Χριστό, οι πολλές αρετές, ο ζήλος του για τη διάδοση του Ευαγγελίου και η δυναμική αντιμετώπιση των προβλημάτων.  Επί των ημερών του είχε μεταστραφεί μεγάλο πλήθος ειδωλολατρών και η Εκκλησία της Ρώμης είχε γίνει η πολυπληθέστερη Εκκλησία. 
       Είχε πληροφορηθεί ότι η Εκκλησία της Κορίνθου ταλανίζονταν από έριδες. Γι’ αυτό απέστειλε μια σημαντική επιστολή, με την οποία συνιστά στους Κορινθίους ομόνοια και αγάπη. Η επιστολή αυτή μας έχει διασωθεί και συγκαταλέγεται στα συγγράμματα των Αποστολικών Πατέρων. Τη χαρακτηρίζει η δυναμικότητα και η αποφασιστικότητα του Κλήμη να ειρηνεύσει η Εκκλησία. Τη χαρακτηρίζει επίσης η βαθιά γνώση των Αγίων Γραφών και της αποστολικής παραδόσεως. 
      Ο άγιος Κλήμης έζησε και έδρασε στην εποχή των διωγμών κατά της Εκκλησίας, τον οποίο είχε εγείρει το ρωμαϊκό κράτος, κατά παρότρυνση των ειδωλολατρικών ιερατείων. Η νέα πίστη, με την πνευματική και κρυστάλλινη πίστη στον έναν Θεό απειλούσε σοβαρά την απόλυτα παρηκμασμένη αρχαία  ειδωλολατρική θρησκεία, η οποία αποτελούσε και την επίσημη κρατική θρησκεία. Επίσης η κοινωνική διδασκαλία του Χριστιανισμού απειλούσε σοβαρά την κοινωνική δομή του απάνθρωπου ρωμαϊκού κράτους. Γι’ αυτό και ο Χριστιανισμός είχε κηρυχτεί παράνομη θρησκεία και οι χριστιανοί διώκονταν απηνώς. 
       Η Εκκλησία της Ρώμης υπέφερε περισσότερο από τις άλλες Εκκλησίες, παροικώντας κοντά στην εξουσία. Επί των ημερών του αγίου Κλήμη βρισκόταν σε εξέλιξη φοβερός διωγμός. Οι ειδωλολάτρες βλέποντας την μεγάλη στροφή του πλήθους στη νέα πίστη, εξαιτίας της δράσεως του αγίου επισκόπου, θορυβήθηκαν και στράφηκαν εναντίον, να του κλείσουν το στόμα. Ο ρωμαίος αξιωματούχος Πούπλιος, επί Τραϊανού, πλήρωσε και προκάλεσε στάση στο λαό, ρίχνοντας την ευθύνη δήθεν στους Χριστιανούς και ιδιαιτέρως στον Κλήμη. Έβαλε ψευδολόγους, οι οποίοι διέδιδαν ότι ο άγιος επίσκοπος έβριζε τους «θεούς» της αυτοκρατορίας και βεβήλωνε τους ναούς τους, και άλλους δήθεν Χριστιανούς, οι οποίοι τάχα υπεράσπιζαν τον Κλήμη. Με την κατηγορία της στάσης το συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον αυτοκράτορα για απολογία. Προσπάθησαν να τον πείσουν να αρνηθεί το Χριστό, αλλά μάταια κοπίαζαν. Τότε ο Τραϊανός υπέγραψε διάταγμα εξορίας του και καταναγκαστικά έργα σε μια έρημη περιοχή της Χερσώνας, στον Εύξεινο Πόντο. Εκεί, μαζί με χιλιάδες άλλους Χριστιανούς, τον υποχρέωσαν να εργάζεται, κάτω από άθλιες συνθήκες, κόβοντας μάρμαρα, που προορίζονταν για την κατασκευή ειδωλολατρικών ναών! Η παρουσία του αγίου Κλήμη παρηγόρησε και ενθάρρυνε  τους εκεί καταδικασμένους Χριστιανούς. Κατάκοποι, νηστικοί και διψασμένοι υπέμειναν τους κόπους και τα μαρτύρια και δοξολογούσαν τον αληθινό Θεό για την τιμή που τους έκανε να δεινοπαθούν για την πίστη τους σ’ Αυτόν. Ύστερα από θερμή προσευχή του αγίου επισκόπου ανέβλυσε νερό στον τόπο του μαρτυρίου να ξεδιψούν οι Μάρτυρες! Έκαμε κι άλλα θαύματα, τα οποία στερέωναν ακόμη περισσότερο την πίστη των δεινοπαθούντων Χριστιανών και μετέστρεφαν πολλούς ειδωλολάτρες δημίους τους στη νέα πίστη. Μαζί τους είχαν μεταστραφεί και πολλοί κάτοικοι της περιοχής.
     Αυτό εξαγρίωσε περισσότερο τους φανατικούς ειδωλολάτρες, οι οποίοι ξέσπασαν στον ηλικιωμένο, άρρωστο και εξαντλημένο Κλήμη. Κάποιος απεσταλμένος του αυτοκράτορα, ονόματι Αφειδιανός, φανατικός και αυτός ειδωλολάτρης, δίωκε με μανία τους Χριστιανούς της Χερσώνος, άρπαξε τον Κλήμη και τον υπέβαλε σε φοβερά βασανιστήρια. Στο τέλος του έδεσε ένα σχοινί στο λαιμό, του κρέμασε μια άγκυρα και τον έριξε στη θάλασσα, να πνιγεί και να καταποντισθεί το σώμα του, ώστε να μην το βρουν οι Χριστιανοί. Έτσι και έγινε. Οι πιστοί μαθητές του Κορνήλιος και  Φοίβος θρηνούσαν στην παραλία, ώσπου έγινε το μεγάλο θαύμα. Η θάλασσα έβγαλε στην ξηρά το τίμιο λείψανο, το οποίο εκείνοι έθαψαν με τιμές. Η μνήμη του εορτάζεται στις 24 Νοεμβρίου.  
       Είναι ανάγκη να επισημάνουμε πως στο όνομα του αγίου Κλήμη εμφανίστηκαν τον μεσαίωνα στη Δύση ορισμένα πλαστά συγγράμματα, τα λεγόμενα «Ψευδοκλημέντια». 

http://www.nyxthimeron.com/